Afscheid

Afscheid nemen is niet gemakkelijk. Dus proberen we dat te verlichten. Ik doe dat door te naaien. Veel te naaien. Maar zelfs in zo een actieve modus, krijg ik niet op mijn eentje 20 cadeautjes bij elkaar voor het team van de palliatieve afdeling.

Daarvoor hebben we dan naaivriendinnetjes! Ik ging nog op stoffenzoektocht in Kapellen. En kreeg letterlijk tranen in mijn ogen toen de verkoopster uit de reserve nog een groene rol van de Soft Cactus tevoorschijn toverde.

Op onze naaiavond hielp iedereen een beetje. Nog enkele stuks bijmaken en dan kunnen we een hoop mensen blij maken.

Dankjewel zeggen in stijl

Nu ik niet meer vijf keer per week naar het ziekenhuis rijd, valt er een beetje een leegte. Vooral omdat we daar allemaal, zieke en familie op zo een geweldig prachtige manier opgevangen werden. Iedereen kende ons bij naam en toenaam, en de familiebanden (wees gerust, in onze familie is dat echt niet evident). Dus willen wij op allerlei manieren het team van de afdeling een hart onder de riem steken zodat zij hun prachtige werk verder kunnen zetten.

Het dekentje was heel erg populair bij de verpleegsters. Zowel het motiefje als het feit dat het zelfgemaakt was. Toen een stagiaire haar laatste dag had, wilden we haar iets meegeven, dus ging ik op zoek naar een andere kleur van hetzelfde stofje. Het nieuwe Zo Geknipt boek lag te popelen om uitgeprobeerd te worden, dat was een mooie combinatie.

Het viel in de smaak… dus volgt er nog voor de rest van het team.

Koppiger dan het dekentje

Ondanks mijn goede voornemens werd het hier weer stil. Eigenlijk omdat mijn hele leven even stilstond. Een heel dicht familielid dat al meer dan 2 jaar tegen kanker vocht is nu niet meer… en hoewel we het al van in augustus zagen aankomen, en we dan ook heel veel tijd voor haar konden maken en zoveel mogelijk bij haar blijven in haar laatste maanden, doet het verdorie pijn.

Machteloos, dat voelde ik me ook. Vooral eens ze opgenomen werd op een palliatieve afdeling. Daar werd heel erg goed voor haar gezorgd, ongelooflijk goed zelfs. En zo konden wij “gewoon” op bezoek gaan. Maar ik en stilzitten, dat gaat niet… Het dekentje dat ze vorig jaar in december kreeg liet ze niet los, maar het was met goedkope en dus heel synthetische wellnesfleece. Zweten deed ze daar in dat ziekenhuis. Dus ik zag een mogelijkheid. Een katoenen versie moest het worden.

Katoenen fleece bleek niet zo gemakkelijk te vinden als ik had gehoopt, toch niet in de kleur die ik wilde. Het werd uiteindelijk bij Ki&Ko besteld. Het stofje dat ik wilde gebruiken was namelijk het heerlijk zachte Soft Cactus.

En vloeken dat ik heb gedaan. Echt waar. Ik wilde te snel zijn, dus trok het helemaal scheef. Helemaal losgetornd, op het bed opgespannen met speldjes (de wederhelft verklaarde me volledig krankzinnig) en toen lukte het wel.

Een mooie draad aan de muur voor de vele kaartjes, en de ziekenhuiskamer zag er heel wat vrolijker uit.

Easy peasy cadeauzakjes

Cadeautjes vinden is al lastig… maar nog lastiger vind ik het mooi inpakken! Bij de oorbellenreeks vond ik dat mooie zakjes wel hoorden, en aangezien ik er veel nodig had, ging ik op zoek naar een heel eenvoudige manier om ze in bandwerk te maken helemaal met de overlock. En kijk, ik heb nog foto’s genomen ook.

Ik maakte er 40 in 3 uur, met 8 keer kleuren herinrijgen van de overlock bij… snelle zakjes dus en ideaal voor restjes.

Wat heb je nodig?

- restjes stof, hoe groot hangt af hoe groot je het zakje wil, kom ik dadelijk op terug
- bijpassende lintjes
- bijpassend of contrasterend garen voor de overlock (1 koon is genoeg)

Hoe groot?

Ik maakte zakjes voor kleine kartonnetjes met oorbellen, je moet altijd rekenen dat je afgewerkt zakje 2cm breder wordt dan wat je wil verpakken, en 5 cm hoger, om het nog mooi dicht te strikken. Hier een foto om je de verhouding te zien:

Deze zakjes zijn 11,5cm hoog en 6,5cm breed. Hiervoor begon ik met een lapje van 12cm hoog op 14cm breed. Dat klinkt raar, maar als je een print hebt moet je hier wel even op letten.

Eigen afmetingen? Als je een zakje wil van X cm hoog en Y cm breed, moet je een lapje nemen van X+ 0,5cm hoog en (Yx2) + 1cm breed. Een slimme verstaander heeft al door dat ik met de overlock een naadwaarde van 0,5cm gebruik. Stik je met de naaimachine, verdubbel dan de naadwaarde die ik erbij tel.

Aan de slag

Met een rolzoom werk je een lange kant af, dat wordt de bovenkant. Steek een leuk gekleurde draad in de onderste grijper (diegene die je eerst moet inrijgen), in de andere grijper en de rechter naald steek je neutrale kleuren. Ik gebruikte beige serafil en je ziet er niets van. De linker naald gebruik je niet. Voor de juiste spanningen die je moet gebruiken, kijk je best even naar de handleiding van je overlock, of geef een gil in de commentaren als dat niet lukt.

Vouw een lintje dubbel en speld het vast op 2 à 3 cm van de bovenkant (hoe stugger de stof, hoe meer ruimte je moet laten.

Vouw het lapje nu dubbel, het overlockte randje op elkaar, het lintje mooi naar binnen.

Met een gewone 3-draads overlocksteek (herinrijgen, jawel…) ga je nu van boven, over de hoek naar onder. Hoe je bovenaan de ketting vastlegt, mooi de hoek neemt en op het einde de ketting weer vastlegt wordt hier perfect uitgelegd, al zal je een beetje moeten scrollen. Denk er ook aan je speldje op tijd weg te nemen voor het tegen het mes van de overlock komt!!

Zij die goed opletten zien dat ik op het einde niet meer afgehecht heb… wel, eigenlijk zit dat helemaal onderaan en stoort dat niet. In het kader van snelle bandwerk kan je dat gerust zo laten. De perfectionisten onder ons zullen dit waarschijnlijk niet zomaar kunnen laten passeren.

Keren, hoekjes uitduwen, even strijkijzer erop en klaar! (als je met de naaimachine werkt, best hoekjes bijknippen voor je keert)

 

Ik maakte het mezelf voor sommige zakjes nog gemakkelijker. Als stof koos ik een kussensloop van IKEA en ik behield gewoon de zoom die er al inzat als afgewerkte bovenkant. Dan sla je gewoon de allereerste stap over. Je kan ook zelf zoompjes maken, maar volgens mij gaat de tijd die erin steekt dan wel exponentieel omhoog!

Breiwerk

Niet van mij, nee hoor, dat lukt me niet. Naaien, haken, met papier spelen, geef het me allemaal. Maar breien? Echt, dat is een priem te veel.

Niet zo voor mijn schoonmoeder. En ik vond dat haar creaties toch ook eens een publiek verdienden dus heb ik ze hier even te gast, kijk maar eens welke beestenboel ze al bij elkaar heeft!

Detail foto’s:

Volwassen

Voor mijn verjaardag lang geleden kreeg ik een bon… en ik besloot er eindelijk eens een “volwassen” werk-hand-laptop-tas voor te kopen. Na lang twijfelen kwam de tas toe en ik was op slag verkocht!

Zo een mooie grote tas, daar zwemt een laptop in en dat voelt toch niet helemaal veilig. Natuurlijk kon ik een mooie neopreen sleeve kopen, maar naaien is tenslotte mijn hobby, dus ging ik zelf aan de slag voor een hoes waar laptop en mijn werkschrift in konden.

En kijk, de print loopt door! Al had de flap wel iets mooier recht gemogen… maar mijn geduld was beperkt en uiteindelijk valt het eens er vanalles inzit bijna niet op.

En de kleurtjes passen mooi. Zo, nu ben ik helemaal een volwassen werkneemster. Toch?

Het ultieme meisjes last-minute cadeautje

Ik zag het idee ergens, weet niet meer waar… maar het is echt een cadeautje dat je op 2 minuten in elkaar hebt. Heerlijk voor mensen zoals ik die eigenlijk maar goed functioneren onder deadline-stress!

Nodig: knopen die je zelf kan overtrekken met stof en haarrekkertjes.
Hoe: stof over knop trekken volgens de handleiding, rekkertje door het oogje en klaar!

Nu nog een jongensversie van het ultieme last-minute cadeautje… tips zijn welkom!